پس از پیله

مثلِ موجودِ عجیبِ ناممکنی که در هیچ کدام از سیاره‌های خورشیدی و فراخورشیدی، حتا در داستان‌های تخیلی هم تا به حال یافت نشده، هر روز و هر شب، ثانیه به ثانیه، تعلق‌ام به جهان و مصدرِ بودن دارد کم می‌شود. لحظه‌هایِ عجیبی هست این وسط، از آن دست که بر آن «رندِ عالم‌سوزِ شهره‌یِ شهر» می‌رفت: تخته‌بندِ تن بودن، و در این زندانه تنانه گرفتار آمدن و میزبانِ بارِ صعبِ «بودن» بودن؛ پس لاجرم راه‌مان همان «نبودن» است. این بار اما، نه از آن دست نبودن‌هایی که غرقه‌یِ ابدیت‌ات می‌کند. راهی‌ست به ناکجا، به جایی شبیهِ مرکزِ سیاه‌چاله که زمان و مکان بازمی‌ایستد.


بیایم و بپذیرم که «تبلور شکست بودن» خود شکستی‌ست عظیم. هرچند خوب می‌دانم که بن‌مایه‌هایِ شکستی چنین عظیم در پذیرشِ همین تبلور خفته‌ست. رویِ سطحِ زنده‌گی اقلیم مناسبی برایِ حیات نیست. زنده‌گی پوست می‌اندازد و ما با پوستِ افتاده انداخته می‌شویم.






بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.
سهراب