مناجات‌نامه

منتظر چیستی؟ بیم نابودی نمی‌رود. چشم به آمدن نابودی اگر نشسته‌ای، خوش بنشین تا خود ابد. تو کجاها بودی، من کجا نبودم که آمد و نشست و ماند؟ در ازل بود که نابودی بود و بود نابودِ ابد شد. تو را به خدا در پی چیستی؟ دستی ای دوست. زورم نمی‌رسد. هبوط من انجامی ندارد. دستی ای دوست. تو با ما چنان مکن که ما کردیم با خود.

دست زدم به خون دل

بهر خدا نگار کو؟

حافظ

غیابن از دورِ هرگز

در این روزهای پر هیاهو، در این صفحه‌ی بی هیاهو، تو نمی‌دانی چه سخت می‌گذرد. تو نمی‌دانی چه سخت می‌گذرد. تو نمی‌دانی چه طور زمان نمی‌گذرد. دو خط دیگر از پایان‌نامه مانده. تو نمی‌دانی که چه طور خط به خط‌ش، سطر به سطر، واژه به واژه، حرف به حرف، مو به مو، همه بوی آه می‌دهد. تو نه می‌دانی و نه خواهی دانست که بر من چه رفت و چه می‌رود. گذریت بر مقام ما نیافتاد و اگر هم افتاد، قصه‌ی جور تو حاصل بود. تو نمی‌دانی چه سخت می‌گذرد. تو نمی‌دانی چه سخت است وقتی وقت نمی‌گذرد. هر پاره از دل من و از غصه قصه​ای. 

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ

که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند