این همه سالیان به پای خیالی نشستن‌ام چه شد که لحظه‌ای به رای زندگی دویدن‌ام نمی‌شود؟ روزهای گرم «خاکستری» شدند و «خاکستر»ی شدند. چه به انتظار بنشسته‌ام روزهای سرد را؟ حنا به ریش خاطره بگذار. زنده و حیّ و حاضر بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی.
۱۳۹۰ مرداد ۳۱, دوشنبه
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)